Tēvāram 1.1: An English Translation from the original Tamil

Composed between the 7th and the 8th century C.E. in the Tamil-speaking South, the almost 800 hymns that constitute the tēvāram represent one of the most important collections of bhakti- (devotional) poetry in Tamil dedicated to Śiva.

The hyms (paṭikam in Tamil) often contain references to the popular iconography of Śiva, as well as to stories linking the God to specific places and the legends connected to them. Rather than drily reading these hyms as abstract, generic praisings to Śiva, we can enjoy them by mentally placing them in the right geographical and mythological context and thus making them more concrete and vivid in our mind. Consider thereading of these hyms to be a travel in time and in place.

The journey begins with in the city of Piramāpuram (today’s Cīrkāḻi), where the God Brahma praised Śiva and was therefore bestowed with his grace.

Click here for the source of the Tamil text

Listen to a recitation of Tēvāram 1.1 here

1.

தோடுடைய செவியன் விடையேறியோர் தூவெண் மதிசூடிக்காடுடைய சுடலைப் பொடிபூசியென் னுள்ளங் கவர்கள்வன்ஏடுடைய மலரான் முனைநாட்பணிந் தேத்த வருள்செய்தபீடுடைய பிரமா புரமேவிய பெம்மா னிவனன்றே

The one whose ear has a palm leaf worn as an earring; the thief who, riding a bull, wearing a pure white moon, besmearing himself with the ashes from the wild cremation ground, stole my heart;

is this not the God who established his residence in the great Piramāpuram [Cīrkāḻi] and who bestowed his grace, when, in former days, Brahma, the one who sits on a lotus-flower full of petals, bowed to him and praised him?

2.

முற்றலாமை யிளநா கமோடேன முளைக்கொம் பவைபூண்டுவற்றலோடு கலனாப் பலிதேர்ந்தென துள்ளங் கவர்கள்வன்கற்றல்கேட்ட லுடையார் பெரியார்கழல் கையாற் றொழுதேத்தப்பெற்றமூர்ந்த பிரமா புரமேவிய பெம்மா னிவனன்றே

The thief who stole my heart, wearing the carapace of a mature tortoise, along with the hood of a serpent [or: the hide of an elephant], and the full-fledged horn of a boar and seeking alms in a vessel having the form of a dried skull;

is this not the God, who dwells in Piramāpuram, the God who mounts the bull, and who is worshipped and praised by the anklet-wearing hand of the great ones, who practice the listening and the learning of his words?

3.

நீர்பரந்த நிமிர்புன் சடைமேலோர் நிலாவெண் மதிசூடிஏர்பரந்த வினவெள் வளைசோரவென் னுள்ளங் கவர்கள்வன்ஊர்பரந்த வுலகின் முதலாகிய வோரூ ரிதுவென்னப்பேர்பரந்த பிரமா புரமேவிய பெம்மா னிவனன்றே

The thief who, wearing a white moon of one single moonlight over his reddish matted compact hair, on which water has been spread, stole my heart, so that the beauty-spreading bangle, which is white and is in a group of bracelets, fell down;

is this not the Lord, who dwells in Piramāpuram, the Lord whose fame is spread, a fame that says: “this is a unique village which has become the first place in the world from which the name of Śiva spread”?

4.

விண்மகிழ்ந்த மதிலெய் ததுமன்றி விளங்கு தலையோட்டில்உண்மகிழ்ந்து பலிதே ரியவந்தென துள்ளங் கவர்கள்வன்மண்மகிழ்ந்த வரவம் மலர்க்கொன்றை மலிந்த வரைமார்பிற்பெண்மகிழ்ந்த பிரமா புரமேவிய பெம்மா னிவனன்றே

The thief who not only discharged arrows on the fortress which rejoiced in the sky, but also stole my heart, having come to me, rejoicing in his heart, to seek alms to put in his skull made from a polished head;

is this not the God who dwells in Pirāmapuram, the God who rejoiced about the girl Pārvatī in his chest, which is like a mountain rich in blooming laburnum and in snakes desired by the earth [or: which abounds in the (poison of) snakes, drunk up by the earth]?

5.

ஒருமைபெண்மை யுடையன் சடையன்விடை யூரும் மிவனென்னஅருமையாக வுரைசெய்ய வமர்ந்தென துள்ளங் கவர்கள்வன்கருமைபெற்ற கடல்கொள்ள மிதந்ததோர் காலம் மிதுவென்னப்பெருமைபெற்ற பிரமா புரமேவிய பெம்மா னிவனன்றே

The thief who stole my heart, so that I wish to speak about his pre-eminence, saying: “he is the one who possesses womanhood in oneness; the one with matted hair; who mounts the bull”;

is this not the God who dwells in Piramāpuram, who obtained a fame which says: “at the time when the black sea took over, is was the only one who stayed afloat”?

6.

மறைகலந்த வொலிபா டலோடாடல ராகி மழுவேந்திஇறைகலந்த வினவெள் வளைசோரவென் னுள்ளங் கவர்கள்வன்கறைகலந்த கடியார் பொழினீடுயர் சோலைக் கதிர்சிந்தப்பிறைகலந்த பிரமா புரமேவிய பெம்மா னிவனன்றே

The thief who, uttering the sounds of the Vedas, holding up an axe in a singing and dancing state, stole my heart, so that the white bangle, which is in a group of bracelets, joint together and mixed, fell;

is this not the God who dwells in Piramāpuram, the city which is perfused by the light of the crescent moon, scattering its rays on the long, high groves, whose bushes are full with fragrance, intermingled with the darkness of the shade?

7. 
   

சடைமுயங்கு புனலன் னனலன்னெரி வீசிச் சதிர்வெய்தஉடைமுயங்கு மரவோ டுழிதந்தென துள்ளங் கவர்கள்வன்கடன்முயங்கு கழிசூழ் குளிர்கானலம் பொன்னஞ் சிறகன்னம்பெடைமுயங்கு பிரமா புரமேவிய பெம்மா னிவனன்றே

The one with the water embracing his hair; the one with the fire, who hurls around fire, so that he achieves greatness;

the thief who, wandering around with snakes embracing him as a garment, stole my heart;

is this not the God who dwells in Piramāpuram, the city in which the female bird embraces [the male bird], swans with golden, beautiful wings; swans of the coastal groves, which are cool being surrounded by the backwaters which embrace the sea?

8.

வியரிலங்கு வரையுந் தியதோள்களை வீரம் விளைவித்தஉயரிலங்கை யரையன் வலிசெற்றென துள்ளங் கவர்கள்வன்துயரிலங்கும் முலகிற் பலவூழிக டோன்றும் பொழுதெல்லாம்பெயரிலங்கு பிரமா புரமேவிய பெம்மா னிவனன்றே

The thief who seized my heart, having destroyed the shoulders of the mighty eminent King of Lanka accomplished in heroism, so that the wide, shiny mountain Kailāsa was pushed up;

is this not the God who dwells in Piramāpuram, the God who shines through in glory, at all times in which many eons (and, with them, the end of the world) appear in a world tormented by suffering?

9.

தாணுதல்செய் திறைகா ணியமாலொடு தண்டா மரையானும்நீணுதல்செய் தொழியந் நிமிர்ந்தானென துள்ளங் கவர்கள்வன்வாணுதல்செய் மகளீர் முதலாகிய வையத் தவரேத்தப்பேணுதல்செய் பிரமா புரமேவிய பெம்மா னிவனன்றே

The one who, ceasing to wander about after travelling a long distance, rose up high, while the God Brahma, sitting in the cool lotus, along with Māl [Viṣṇu], having as their object feet and forehead, saw the God;

the thief who stole my heart;

is this not the God who dwells in Piramāpuram, the God who cherished to be worshipped, the first worshippers being you, o women, who brighten your forehead?

10.

புத்தரோடு பொறியில் சமணும்புறங் கூற நெறிநில்லாஒத்தசொல்ல வுலகம் பலிதேர்ந்தென துள்ளங் கவர்கள்வன்மத்தயானை மறு கவ் வுரிபோர்த்ததோர் மாயம் மிதுவென்னப்பித்தர்போலும் பிரமா புரமேவிய பெம்மா னிவனன்றே

The thief who, seeking the sacrificial offer, stole my heart, while the senseless Jainas, along with the Buddhists, pronounced slanderous speech against Śiva and spoke similar other things, without standing on the right path;

is this not the God who dwells in Piramāpuram, the God who resembles a mad person, so that people say: “it is a treachery to wear a torn skin of an elephant in rut”?

11.

அருநெறிய மறைவல் லமுனியகன் பொய்கை யலர்மேயபெருநெறிய பிரமா புரமேவிய பெம்மா னிவன்றன்னைஒருநெறிய மனம்வைத் துணர்ஞானசம் பந்தன் னுரைசெய்ததிருநெறிய தமிழ்வல் லவர்தொல்வினை தீர்த லெளிதாமே

Easy is the vanishing of the old karma for the ones who are skilled in Tamil, a language related to the holy path, the words of whose hymns were composed by Ñāṉacampantaṉ, who achieved understanding by placing his own mind, oriented to the sacred journey, on him, the God who dwells in Piramāpuram, which is conducive to the sacred path, and which is flanked by flowers in a wide pond, named after a sage capable in the Vedas, whose path is arduous.